Η προέλευση της Κυριαρχίας στα Σύμβολα
Κοκκινόχρωμα και Νερό
Του Ron Davis
« Όταν ήμουν βρέφος, ειπώθηκε στη μητέρα μου ότι ήμουν ένα «παιδάκι του Κάννερ». Ο Δρ Κάννερ είναι αυτός που πρώτος προσδιόρισε την λέξη αυτισμός στις Η.Π.Α. Στα πρώτα εννέα χρόνια της ζωής μου ήμουν αμέτοχος σε όλα. Δεν ήξερα καν ότι ήμουν ζωντανός.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων 11 χρόνων της ζωής μου, ήμουν αναγκασμένος να πηγαίνω σχολείο. Περνούσα τον περισσότερο χρόνο στο πίσω μέρος της τάξης, καθισμένος στη γωνιά, βλέποντας τον τοίχο. Στα δώδεκα μου χρόνια δεν είχα μάθει τίποτα στο σχολείο, ούτε καν το αλφάβητο. Η μητέρα μου δούλευε μαζί μου καθημερινά προσπαθώντας να μου διδάξει το τραγουδάκι του αλφάβητου. Προσπάθησε να μου το μάθει ακόμη και στα Γερμανικά. Μου ήταν αδύνατο να μάθω περισσότερα από τα πρώτα γράμματα.
Τα αδέλφια μου είχαν μια φυσιολογική ανάπτυξη, έτσι τους επιτρεπόταν να έχουν πρόσβαση σε πράγματα που για μένα ήταν απαγορευμένα. Είχαν σουγιάδες και ρολόγια χειρός. Μια νύχτα πήρα χωρίς την άδεια του αδερφού μου τον σουγιά του και παραλίγο να κόψω το δάχτυλο μου. Εξακολουθούσα όμως να θέλω έναν σουγιά.
Κάπου μέσα στην αδιαφορία που προκαλούσε ο αυτισμός μου, ανακάλυψα ότι αναμιγνύοντας χώμα και νερό στην αυλή μπορούσα να φτιάξω μια πυκνή μάζα που να πλάθεται όπως τη ήθελα. Όταν την άφηνες να στεγνώσει διατηρούσε το σχήμα της για αρκετό χρόνο.
Δεν θυμάμαι πόσους σουγιάδες έχω φτιάξει από κοκκινόχρωμα και νερό. Μέσα στην τσέπη μου μπορούσες πάντα να βρεις κομματάκια από κόκκινη σκόνη. Αλλά εγώ είχα τον σουγιά μου. Τα ρολόγια των αδερφών μου ήταν από μέταλλο και δέρμα. Τα δικά μου ήταν από πηλό και σκοινί. Τουλάχιστον όμως είχα το δικό μου.
Στα δώδεκά μου χρόνια είχα στιγματιστεί ανεπίδεκτος μαθήσεως και «νοητικά καθυστερημένος». Για μένα αυτό σήμαινε ότι δεν ήμουν πλέον αναγκασμένος να κάθομαι στην γωνιά αντικρίζοντας τον τοίχο. Μπορούσα πλέον να γυρίζω και να κοιτάζω ότι και όλοι οι άλλοι μέσα στην τάξη.
Στον ένα τοίχο υπήρχαν αναρτημένα τα γράμματα του αλφαβήτου. Δεν ξέρω γιατί άρχισα να τα φτιάχνω με τον πηλό. Χρειάστηκα αρκετό χρόνο, αλλά τελικά κατάφερα να τα φτιάξω όλα και να τα βάλω με αλφαβητική σειρά. Μετά ρώτησα τα αδέλφια μου τι ήταν αυτά που έφτιαξα
Έδειχνα ένα γράμμα και ρωτούσα « Τι, τι, τι». Ο αδελφός μου έλεγε «Ζ». Έδειχνα ένα άλλο γράμμα και ρωτούσα « τι, τι, τι». Ο αδελφός μου έλεγε «Ν». Έπαιζα με τις ώρες γυρίζοντας το «Ζ» και τοποθετώντας το επάνω στο «Ν» λέγοντας ξανά και ξανά «Ν» «ΖΝΖΝΖ». Μετά από ατελείωτες ώρες παιχνιδιού με τα γράμματα από πηλό, κατάφερα να μάθω όλα τα γράμματα του αλφάβητου.
Μετά από αυτό, όταν με ρωτούσαν να τους πω το αλφάβητο, τους έλεγα τα γράμματα. Κανένας δεν καταλάβαινε ότι τα ήξερα όλα. Είχαν την απαίτηση να τα λέω με την αλφαβητική σειρά. Έτσι λοιπόν την έμαθα, αρχίζοντας από το Ω. Μετά από 20 περίπου χρόνια έμαθα να λέω το αλφάβητο αρχίζοντας από το Α.
Στην ηλικία των δώδεκα χρόνων είχαν πει στην μητέρα μου ότι είχα την εξυπνάδα ενός χιμπατζή. Στα 17 μου χρόνια έκαναν την αξιολόγηση της νοητικής μου κατάστασης, ο δείκτης νοημοσύνης μου ήταν 137. Όλοι ξαφνιάστηκαν από την ένδειξη νοημοσύνης που είχα και αποφάσισαν να με μάθουν να μιλώ και να διαβάζω. Η λογοθεραπεία έφερε αποτέλεσμα, έμαθα να μιλώ. Η εκπαίδευση όμως της ανάγνωσης ήταν χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Στα 18 μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να ποτέ να μάθω γραφή και ανάγνωση όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Είπαν ότι στην γέννα ο γιατρός είχε χρησιμοποιήσει εργαλεία που πίεσαν το κρανίο μου και κατέστρεψαν τον εγκέφαλό μου. Όταν έμαθα να μιλώ, οι λέξεις αποτελούσαν πλέον μέρος του κόσμου μου, έτσι όταν δημιουργούσα κάτι του έβαζα κάποιον τίτλο. Μεταξύ 17 και 27 ετών δημιούργησα περισσότερες από χίλιες ιδέες και λέξεις με πλαστελίνη. Στα 27 μου χρόνια ο δείκτης νοημοσύνης μου είχε ανέβει στα 169.
Όταν άρχισα να αναπτύσσω μεθόδους για την δουλειά με τους δυσλεξικούς, η χρήση της πλαστελίνης φαινόταν απόλυτα φυσιολογική. Οι περισσότεροι δυσλεξικοί το απολαμβάνουν και μπορούν να μάθουν με αυτό τον τρόπο, όπως και εγώ.
Εγώ πιστεύω ότι η πιθανότητα της ιδιοφυΐας σε κάποιο τομέα ισχύει για όλους μας, φτάνει να έχουμε τις βάσεις για να χτίσουμε τις σκέψεις μας και την επιθυμία να φτάσουμε σε συγκεκριμένο στόχο.»
Ron Davis
« Όταν ήμουν βρέφος, ειπώθηκε στη μητέρα μου ότι ήμουν ένα «παιδάκι του Κάννερ». Ο Δρ Κάννερ είναι αυτός που πρώτος προσδιόρισε την λέξη αυτισμός στις Η.Π.Α. Στα πρώτα εννέα χρόνια της ζωής μου ήμουν αμέτοχος σε όλα. Δεν ήξερα καν ότι ήμουν ζωντανός.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων 11 χρόνων της ζωής μου, ήμουν αναγκασμένος να πηγαίνω σχολείο. Περνούσα τον περισσότερο χρόνο στο πίσω μέρος της τάξης, καθισμένος στη γωνιά, βλέποντας τον τοίχο. Στα δώδεκα μου χρόνια δεν είχα μάθει τίποτα στο σχολείο, ούτε καν το αλφάβητο. Η μητέρα μου δούλευε μαζί μου καθημερινά προσπαθώντας να μου διδάξει το τραγουδάκι του αλφάβητου. Προσπάθησε να μου το μάθει ακόμη και στα Γερμανικά. Μου ήταν αδύνατο να μάθω περισσότερα από τα πρώτα γράμματα.
Τα αδέλφια μου είχαν μια φυσιολογική ανάπτυξη, έτσι τους επιτρεπόταν να έχουν πρόσβαση σε πράγματα που για μένα ήταν απαγορευμένα. Είχαν σουγιάδες και ρολόγια χειρός. Μια νύχτα πήρα χωρίς την άδεια του αδερφού μου τον σουγιά του και παραλίγο να κόψω το δάχτυλο μου. Εξακολουθούσα όμως να θέλω έναν σουγιά.
Κάπου μέσα στην αδιαφορία που προκαλούσε ο αυτισμός μου, ανακάλυψα ότι αναμιγνύοντας χώμα και νερό στην αυλή μπορούσα να φτιάξω μια πυκνή μάζα που να πλάθεται όπως τη ήθελα. Όταν την άφηνες να στεγνώσει διατηρούσε το σχήμα της για αρκετό χρόνο.
Δεν θυμάμαι πόσους σουγιάδες έχω φτιάξει από κοκκινόχρωμα και νερό. Μέσα στην τσέπη μου μπορούσες πάντα να βρεις κομματάκια από κόκκινη σκόνη. Αλλά εγώ είχα τον σουγιά μου. Τα ρολόγια των αδερφών μου ήταν από μέταλλο και δέρμα. Τα δικά μου ήταν από πηλό και σκοινί. Τουλάχιστον όμως είχα το δικό μου.
Στα δώδεκά μου χρόνια είχα στιγματιστεί ανεπίδεκτος μαθήσεως και «νοητικά καθυστερημένος». Για μένα αυτό σήμαινε ότι δεν ήμουν πλέον αναγκασμένος να κάθομαι στην γωνιά αντικρίζοντας τον τοίχο. Μπορούσα πλέον να γυρίζω και να κοιτάζω ότι και όλοι οι άλλοι μέσα στην τάξη.
Στον ένα τοίχο υπήρχαν αναρτημένα τα γράμματα του αλφαβήτου. Δεν ξέρω γιατί άρχισα να τα φτιάχνω με τον πηλό. Χρειάστηκα αρκετό χρόνο, αλλά τελικά κατάφερα να τα φτιάξω όλα και να τα βάλω με αλφαβητική σειρά. Μετά ρώτησα τα αδέλφια μου τι ήταν αυτά που έφτιαξα
Έδειχνα ένα γράμμα και ρωτούσα « Τι, τι, τι». Ο αδελφός μου έλεγε «Ζ». Έδειχνα ένα άλλο γράμμα και ρωτούσα « τι, τι, τι». Ο αδελφός μου έλεγε «Ν». Έπαιζα με τις ώρες γυρίζοντας το «Ζ» και τοποθετώντας το επάνω στο «Ν» λέγοντας ξανά και ξανά «Ν» «ΖΝΖΝΖ». Μετά από ατελείωτες ώρες παιχνιδιού με τα γράμματα από πηλό, κατάφερα να μάθω όλα τα γράμματα του αλφάβητου.
Μετά από αυτό, όταν με ρωτούσαν να τους πω το αλφάβητο, τους έλεγα τα γράμματα. Κανένας δεν καταλάβαινε ότι τα ήξερα όλα. Είχαν την απαίτηση να τα λέω με την αλφαβητική σειρά. Έτσι λοιπόν την έμαθα, αρχίζοντας από το Ω. Μετά από 20 περίπου χρόνια έμαθα να λέω το αλφάβητο αρχίζοντας από το Α.
Στην ηλικία των δώδεκα χρόνων είχαν πει στην μητέρα μου ότι είχα την εξυπνάδα ενός χιμπατζή. Στα 17 μου χρόνια έκαναν την αξιολόγηση της νοητικής μου κατάστασης, ο δείκτης νοημοσύνης μου ήταν 137. Όλοι ξαφνιάστηκαν από την ένδειξη νοημοσύνης που είχα και αποφάσισαν να με μάθουν να μιλώ και να διαβάζω. Η λογοθεραπεία έφερε αποτέλεσμα, έμαθα να μιλώ. Η εκπαίδευση όμως της ανάγνωσης ήταν χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Στα 18 μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να ποτέ να μάθω γραφή και ανάγνωση όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Είπαν ότι στην γέννα ο γιατρός είχε χρησιμοποιήσει εργαλεία που πίεσαν το κρανίο μου και κατέστρεψαν τον εγκέφαλό μου. Όταν έμαθα να μιλώ, οι λέξεις αποτελούσαν πλέον μέρος του κόσμου μου, έτσι όταν δημιουργούσα κάτι του έβαζα κάποιον τίτλο. Μεταξύ 17 και 27 ετών δημιούργησα περισσότερες από χίλιες ιδέες και λέξεις με πλαστελίνη. Στα 27 μου χρόνια ο δείκτης νοημοσύνης μου είχε ανέβει στα 169.
Όταν άρχισα να αναπτύσσω μεθόδους για την δουλειά με τους δυσλεξικούς, η χρήση της πλαστελίνης φαινόταν απόλυτα φυσιολογική. Οι περισσότεροι δυσλεξικοί το απολαμβάνουν και μπορούν να μάθουν με αυτό τον τρόπο, όπως και εγώ.
Εγώ πιστεύω ότι η πιθανότητα της ιδιοφυΐας σε κάποιο τομέα ισχύει για όλους μας, φτάνει να έχουμε τις βάσεις για να χτίσουμε τις σκέψεις μας και την επιθυμία να φτάσουμε σε συγκεκριμένο στόχο.»
Ron Davis