Ο κόσμος μέσα από τα μάτια ενός παιδιού με αυτισμό
Γεια σας, είμαι ο Νεκτάριος, αλλά μη περιμένετε να σας το πω γιατί δε πολυμιλάω πια. Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 17/3/2003. Η μαμά μου Αγγελική και ο μπαμπάς μου Γιώργος περίμεναν με ανυπομονησία την άφιξή μου καθώς ήρθα μετά από την μεγάλη περιπέτεια υγείας της μαμάς μου. [Λόγω καρκίνου του θυμοειδή].
Είμαι ένα όμορφο αγόρι με μεγάλα μπλε μάτια που όπως όλοι λένε μέσα τους καθρεφτίζεται όλος ο ουρανός! Μεγάλωνα φυσιολογικά όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας μου, μπουσούλισα, περπάτησα είπα τις πρώτες μου λέξεις και ήμουν ευτυχισμένος και όλο γέλαγα έως ότου ένα βράδυ (Σεπτέμβριος 2004) η χαρά μας κόπηκε!
Ακόμη θυμάμαι αυτή τη νύχτα αλλά και τις μέρες που ακολούθησαν, σαν εφιάλτης έρχονται και με ξυπνούν τις νύχτες!!! Ήταν βράδυ και είχα πιεί το γάλα μου και ο μπαμπάς απολάμβανε ένα κομμάτι γλυκό που είχε φτιάξει η γιαγιά μου, το ήθελα και μου έδωσε λίγο και τότε έγινε το κακό! Πνίγηκα, μελάνιασα, μου κόπηκε η αναπνοή. Δε κατάλαβα ακριβώς τι συνέβη μέσα στις φωνές της μαμάς και στους χτύπους στην πλάτη μου, πάντως κατάφερα να πάρω ανάσα μόνο που τώρα η αναπνοή μου σφύριζε
Δεν άργησα να βρεθώ να περιμένω σε ένα μέρος περίεργο με πολλά άλλα παιδάκια να κοιμούνται η να κλαίνε στα καρότσια τους. [Στο νοσοκομείο]. Ήθελα να φύγω μα δε με άφηναν, με έβαλαν σε ένα δωμάτιο με άλλα παιδάκια που ήδη κοιμόντουσαν και φοβόμουν. Το πρωί ήρθαν τα χειρότερα. Ένας κύριος με πράσινη φόρμα και σκούφο με άρπαξε από την αγκαλιά της μαμάς μου και πήγαμε σε ένα δωμάτιο με πολλά φώτα και πλακάκια. [Στο χειρουργείο]. Με έβαλαν για ύπνο. [Σε νάρκωση].
Όταν ξύπνησα πάλι εκεί ήμουν, μόνος χωρίς τη μαμά, πόναγα και στο στήθος και δύσκολα έπαιρνα αναπνοή. [Για βρογχοσκόπηση]. Μόλις είδα τη μαμά τα ξέχασα όλα, τη γράπωσα γερά και ήθελα να φύγουμε, μάταιο όμως. Κάθε λίγο και λιγάκι έρχονταν οι κυρίες με τις άσπρες μπλούζες και μου έκαναν ενέσεις, μου έβαζαν μάσκα, με πονούσαν, μου φώναζαν ότι ήμουν κακό παιδί και έκλαιγα!
Μετά από μέρες (10) ένοιωσα ζεστός και πολύ άρρωστος, τότε ένας καλός κύριος μας άφησε να πάμε σπίτι αφού μας γέμισε με φάρμακα. [Για ενδο-νοσοκομειακή λοίμωξη].
Από τότε όλα άλλαξαν, δε μιλάω πια και όλο το χειμώνα είμαι άρρωστος και παίρνω τα φάρμακα με τη μάσκα και δε μου αρέσει καθόλου αυτό. Με το καιρό μπόρεσα να λέω και πάλι μαμά, μπαμπά και μαμ, αλλά τίποτε άλλο! Μόνο που ο μπαμπάς και η μαμά δεν είναι ικανοποιημένοι, "γιατί δε μιλάς;" μου λένε.
Δε ξέρω αλλά νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω άλλα, αφού ότι θέλω τους το δείχνω, τους παίρνω από το χέρι και τους δείχνω τι θέλω. Όμως δε πρέπει να είναι αρκετό, το βλέπω στο απογοητευμένο βλέμμα τους.
Έτσι πριν μήνες (3) με πήγαν πάλι σε μια κυρία που με κράτησε στο νοσοκομείο και πάλι οι άσπρες μπλούζες με βασάνιζαν και εγώ έκλαιγα, μόνο που κράτησε για λίγες μέρες. Οι νυχτερινοί εφιάλτες όμως ξαναξύπνησαν!
Τώρα τελευταία ο μπαμπάς και η μαμά μου γνωρίζουν καινούργιους ανθρώπους για να με βοηθήσουν να ξαναμιλήσω. [Σε παιδοψυχίατρο, εργοθεραπεύτρια, λογοθεραπεύτρια].
Μα τι έχω πια; Τους κοιτάω όλο απορία. Εγώ θέλω παιδάκια, φίλους για να παίξω, μα που πήγαν οι φίλοι μου, τα ξαδέλφια μου; Δεν παίρνω απάντηση. Άραγε τους ενοχλεί ότι δε μιλάω σαν κι αυτούς ή φταίει κάτι άλλο; [Η κοινωνική απομόνωση και προκατάληψη];;;;;;;;
Μετά από λίγους μήνες έγινε διάγνωση ότι ο Νεκτάριος έχει Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή της συμπεριφοράς και ότι έχει μέτριο αυτισμό με κύριο πρόβλημα στην επικοινωνία!